Kamizelka - napisz kartkę z pamiętnika Pani.
poniedziałek, 20 lipiec 1875
Dzisiaj rano nie mogłam wstać, a że musiałam jeszcze zrobić śniadanie mężowi, spóźniłam się do pracy. Biegłam, a że było ślisko, zrobiłam sobie śniaka na lewym pośladku. Doszłam obolała, a w pracy zmęczyłam się okropnie, gdyż siedziałam tylko na prawym. Gdybym usiadła na tym z drugiej strony, nie mogłabym szyć z bólu. Po powrocie do domu ugotowałam obiad: rosołek z kurczaczkiem, żeby mu dogodzić. Całe popołudnie spędziłam na szyciu w wygodnym fotelu. Wieczorem zrobiłam podsumowanie, co dzisiaj uszyłam. Kiedy z mężem jedliśmy kolację, czułam jakby ktoś mnie obserwował. On pochwalił się znowu, że tyje i pokazał, jak kamizelka zrobiła się ciaśniejsza. Położyliśmy się, mężuś zasnął, lecz ja nie mogłam. Czułam na sobie czyiś wzrok, jakby jakiś duch. Po dłuższej chwili poczułam się bezpiecznie i zasnęłam.
wtorek, 21 lipiec 1875
Tym razem nie zaspałam, skoro świt wstałam, zrobiłam śniadanie, a podczas jedzenia rozmawiałam z mężem o śmiesznych historiach. W pracy szyło mi się dobrze, ale Kryśka, jak zawsze we wtorek, podebrała mi trochę materiału. Wracając poczułam znowu ten wzrok. Ten sam, który mnie prześladował wczoraj wieczorem. Weszłam do kamienicy, ale zawsze, kiedy wychodząc schodami do góry mijałam okno, czułam dyskomfort. W domu zrobiłam szybko obiad i kończyłam to, czego nie zrobiłam w pracy. Mężuś chwalił się kamizelką. Wieczorem kończyłam już szyć i miałam przejść do podsumowania, ale moja druga połówka chciała ze mną porozmawiać. Mąż zwierzył mi się, że czuje się obserwowany od kilku dni. Mówił też, że zna prawdziwy powód odejścia służącej. Zawsze, kiedy zasypiała, widziała w oknie sąsiedniej kamienicy ciemną postać, wpatrującą się w nią. Przestraszyłam się, ale udałam, że się tym nie martwię, więc podsumowałam robotę, zrobiłam kolację, a po niej zagraliśmy z mężem w kalambury, żeby zapomnieć o problemach. Po położeniu się do łóżka znowu nie mogłam zasnąć. Czułam znowu czyiś wzrok na sobie, tym razem tak ciężki, jakby chciał mnie przebić. Wyjrzałam przez okno. Zobaczyłam go. Szary, wręcz czarny zarys postaci wpatrującej się we mnie. Tamtej nocy nie spałam.
poniedziałek, 20 lipiec 1875
Dzisiaj rano nie mogłam wstać, a że musiałam jeszcze zrobić śniadanie mężowi, spóźniłam się do pracy. Biegłam, a że było ślisko, zrobiłam sobie śniaka na lewym pośladku. Doszłam obolała, a w pracy zmęczyłam się okropnie, gdyż siedziałam tylko na prawym. Gdybym usiadła na tym z drugiej strony, nie mogłabym szyć z bólu. Po powrocie do domu ugotowałam obiad: rosołek z kurczaczkiem, żeby mu dogodzić. Całe popołudnie spędziłam na szyciu w wygodnym fotelu. Wieczorem zrobiłam podsumowanie, co dzisiaj uszyłam. Kiedy z mężem jedliśmy kolację, czułam jakby ktoś mnie obserwował. On pochwalił się znowu, że tyje i pokazał, jak kamizelka zrobiła się ciaśniejsza. Położyliśmy się, mężuś zasnął, lecz ja nie mogłam. Czułam na sobie czyiś wzrok, jakby jakiś duch. Po dłuższej chwili poczułam się bezpiecznie i zasnęłam.
wtorek, 21 lipiec 1875
Tym razem nie zaspałam, skoro świt wstałam, zrobiłam śniadanie, a podczas jedzenia rozmawiałam z mężem o śmiesznych historiach. W pracy szyło mi się dobrze, ale Kryśka, jak zawsze we wtorek, podebrała mi trochę materiału. Wracając poczułam znowu ten wzrok. Ten sam, który mnie prześladował wczoraj wieczorem. Weszłam do kamienicy, ale zawsze, kiedy wychodząc schodami do góry mijałam okno, czułam dyskomfort. W domu zrobiłam szybko obiad i kończyłam to, czego nie zrobiłam w pracy. Mężuś chwalił się kamizelką. Wieczorem kończyłam już szyć i miałam przejść do podsumowania, ale moja druga połówka chciała ze mną porozmawiać. Mąż zwierzył mi się, że czuje się obserwowany od kilku dni. Mówił też, że zna prawdziwy powód odejścia służącej. Zawsze, kiedy zasypiała, widziała w oknie sąsiedniej kamienicy ciemną postać, wpatrującą się w nią. Przestraszyłam się, ale udałam, że się tym nie martwię, więc podsumowałam robotę, zrobiłam kolację, a po niej zagraliśmy z mężem w kalambury, żeby zapomnieć o problemach. Po położeniu się do łóżka znowu nie mogłam zasnąć. Czułam znowu czyiś wzrok na sobie, tym razem tak ciężki, jakby chciał mnie przebić. Wyjrzałam przez okno. Zobaczyłam go. Szary, wręcz czarny zarys postaci wpatrującej się we mnie. Tamtej nocy nie spałam.
XDDDDD
OdpowiedzUsuń